Artik: Confessions of a Two-Timer

Sabi nila lahat ng sobra ay masama. At lahat naman daw ng bawal ay masarap.

Ganitong-ganito ang epekto mo sakin. Sa umpisa, ilag pa ako. Mataas ka kasi, mahirap abutin. Pero minsang nagkasama tayo, okey ka lang pala. Patago at paminsan-minsan lang. Alam ko namang ‘di ka makakabuti sa akin.

Ang sarap mo pala kasama. Nawawala ang init ng ulo ko. ‘Pag highblood na ako sa opis. Pag walang magawa. ‘Pag may nag-aya ng meryenda. Kahit walang mapag-usapan, basta kasama ka, okey na. Natutuwa ako pag nakikita kita. ‘Pag maraming tao ang nakapalibot sa‎’yo. Nagiging close nga kaming magkakaibigan dahil sa‎‎ýo. Parang common ground ka namin. Dati, lumabas ako ng Pinas, hinanap-hanap kita. Namiss kita talaga. Minsan dinadayo pa kita. Kahit gabing-gabi na. Nakatulugan pa nga kita isang beses. Talagang ayaw ko lumayo sa tabi mo.

Nakakakunsensya rin kahit papano. Kasi naman may mas nauna na akong nagustuhan kesa sa‎ýo. S‎ýa talaga yung mas bagay sa personalidad ko. Tsaka kahit saan, andyan lang s‎ýa. Di mahirap hagilapin. Maaasahan.

Pero magkaiba kayo ng epekto. Kung s‎ýa refreshing, ikaw calming. Ironic nga kasi you were never created for the purpose of calming. Hula ko pa, you were really designed to be addictive…to be my passion and my frustration.

Sana maranasan ko na maging akin ka talaga. Yun bang kahit anong oras na gustuhin ko, abot-kamay ka lang. Kaso, hindi talaga pwede. Anong gagawin ko sa kanya? Hindi naman kayo pwedeng pagsabayin. Kalokohan yon. At iisipin ng mga tao na gahaman ako.

Kaya nakapagpasya na ako. I will always love my (more ice) iced tea. But I will always long for you, my original Starbucks Rhumba.